Lepiej nie będzie (17): Wolność! Godność! Sprawiedliwość!


Na niedzielny spacer wybrałem się na ulicę Piotrowską. Choć to w sumie nie był taki zwykły spacer. Po prostu załatwiałem pewne sprawy, ale załóżmy, że jestem człowiekiem wolnym i robię sobie, co chcę i kiedy chcę. Dziś więc naszła mnie ochota na spacer po miejscu oddalonym od mojego mieszkania o jakieś pięć kilometrów. Kto mi zabroni?
Oczywiście już od dawna, gdy wychodzi pełne słońce, miasto oblegają tłumy, więc nie inaczej było tym razem. Chcąc iść szybko, trzeba slalomem wszystkich wymijać, ale w pewnym momencie z zaciekawieniem zwolniłem. Obserwowałem. Po drugiej stronie ulicy szła bowiem dość młoda para. Raczej normalna, raczej trzeźwa, czemu jednak przeczyło to, że facet co kilkanaście kroków krzyczał:
- Wolność! Godność! Sprawiedliwość! Wracajcie!
Wszyscy się obracali, obdarzali parę nieprzychylnymi spojrzeniami, sporo osób się śmiało. Dopiero gdy facet zawołał te trzy słowa jeszcze raz, dosłyszałem, że kobieta w międzyczasie gwiżdże i cmoka, jakby wołała psy. No i racja - kilkanaście kroków przed nimi maszerowały trzy psy, które zupełnie nie reagowały na wołania faceta, tym bardziej, że ten, wołając po raz kolejny, wybuchnął śmiechem i siłą rzeczy ściszył głos.
Żart ewidentnie mu się podobał. Choć jeśli te psy naprawdę się tak nazywały (przy czym określenie „naprawdę” jest dość absurdalne, bo przecież psa można nazwać jakkolwiek się chce, nikt tego nie weryfikuje. A szkoda, śmiesznie byłoby, gdyby każdy właściciel zwierzątka, chcąc pełnoprawnie je nazwać, musiałby zorganizować u weterynarza chrzest, po którym rodzice chrzestni daliby psu chrupka i podpisali się uroczyście w książeczce zdrowia na potwierdzenie chrztu i dla zapewnienia, że w razie urlopu właścicieli zawsze przygarną zwierzątko do siebie). Więc jeśli te psy „naprawdę” się tak nazywały, to w sumie gratuluję ich właścicielom pomysłowości (zdecydowanie przebijają tym parę, którą kiedyś spotkałem na dworcu w Kutnie, wołającą na swojego psa „Gombrowicz”).
W końcu facet zawołał jeszcze raz, kobieta zagwizdała, a psy nareszcie zatrzymał się i poczekały na swoich właścicieli. Gdy jednak ci zrównali się ze swoimi czworonogami (oczywiście nie mam na myśli poziomu inteligencji), jeden z psów przystanął i zesrał się na środku chodnika.


Kompletnie nie wiem, czego to może być metafora, ale wydaje mi się ona bardzo trafna.


Poprzedni wpis: Przeszłość i kreskówki



Zachęcam do zamawiania mojej nowej powieści.
Papier (np. Tania Książka):
Ebook/audiobook (np Empik):


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Lepiej nie będzie (18): Śmierć dziewczyny ze Szczecina i Dahmer

Obraz
Wczoraj wieczorem skończyłem oglądać Dahmera, serial od Netflixa. Poruszająca historia, po obejrzeniu której wszedłem na Filmweb, oceniłem produkcję na 7/10 i w sumie można lecieć z oglądaniem czegoś nowego. Dziś rano Internet obiegła informacja o dziewczynie, która w Szczecinie wypadła z dziesiątego piętra. Ktoś to wszystko nagrał z bloku naprzeciwko, a nagranie opublikował. Nie trudno do niego dotrzeć. Widać na nim (czy raczej na różnych jego wersjach), jak dziewczyna najpierw siada na oknie, potem chce wrócić, ale ślizga się i zsuwa. Łapie się parapetu i próbuje wciągnąć. Krzyczy, ktoś próbuje jej pomóc (chyba. Widać jedynie, że ktoś kręci się przy oknie), ale dziewczyna w pewnym momencie traci wszelkie siły. Puszcza parapet, spadając próbuje złapać się czegoś niżej, ale prędkość jest zbyt duża, nie ma szans. Jej spadanie trwa może dwie, trzy sekundy, aż w końcu uderza w dach przed wejściem do klatki. Nagranie się urywa, ale da się zobaczyć, jak jej ciało uderza w twardą powierzch
Czytaj więcej

Lepiej nie będzie (11): Męczy mnie marnowanie życia

Obraz
Jestem człowiekiem, który szybko się męczy. Mam chyba małą pojemność umysłową, bo gdy popracuję dwie, trzy godziny przed komputerem, potrzebuję przerwy, która często rozrasta się do czasu porównywalnego z tym, który spędzam na robieniu czegoś konkretnego. Choć uwielbiam działać, to jednak mój dzień zazwyczaj po połowie jest podzielony na pracę i opieprzanie się. Dodatkowo wieczorami siedzę do późna - czy to oglądając ten sam film któryś już raz, czy to przeglądając Instagrama, w głowie mając myśli, że jestem już zbyt zmęczony na robienie czegokolwiek kreatywnego. Dlatego siedzę do trzeciej w nocy i gapię się tępo w telefon bądź sufit. Ale nie potrafię wcześnie kłaść się spać. A przez to rano wstaję o dziesiątej i z marszu nie mam siły na życie. Po kilku takich dniach potrzebuję się zresetować. Dziś znów jest ten dzień. Pojutrze mam poprawkę, dlatego cały dzień udawałem, że się uczę, a tym czasem siedziałem i nie robiłem nic, bo poszedłem późno spać i nie miałem siły na cokolwie
Czytaj więcej